Imagen: "A San Andrés de Teixido vai de morto que non vai de vivo" de Pablo Ramil, en Flickr TM
San Andres de Teixido,
irei de morto e tamén de vivo.
Cheguei vivo,
pero morto e farto do camiño.
Tiña sede, e pedínche auga,
díchemes un bico
e dixeches: cala...
Quixera beber da fonte
onde
refrescaches os teus peciños,
danzarina sen beiziños,
herba de namorar,
bonequiño feito cos miolos do pan.
E alá embaixo, como sempre,
o mar escuro batendo no rompente,
rochas de cabelos loiros, coma tí.
Tamén
son eu unha pedra abraiada,
cons lonxe de alí,
nas tebras da capeliña aillada,
solpor salgado de A Capelada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario